எத்தனை காலம்தான்...

'போதும்' என்கிற வார்த்தையே தமிழில் இல்லையோ என்கிற சந்தேகம் வந்துவிட்டது எனக்கு. ஐந்தாயிரம் குடும்பத்தினர் பாதிக்கப்பட்டார்கள் என்பதற்காக ஐம்பதாயிரம் குடும்பங்களுக்கு தேவையான பொருட்கள் வந்து இறங்கியதும் யாருக்கும் தலைகால் புரியவில்லை. உதவி செய்யும் மனப்பான்மை மக்களுக்கு ஜாஸ்தியாகத்தான் இருக்கிறது என்பது ஒப்புக்கொள்ளவேண்டிய விஷயம்தான். அதே நேரத்தில் உதவியை நேரே வந்து செய்பவர்கள் அடுத்த முறை உதவி செய்வதற்கு யோசிக்கத்தான் செய்வார்கள். நடந்து முடிந்த கதையை பற்றி பயனில்லை. எல்லோருக்கும் எல்லாமும் தேவைக்கு அதிகமாகவே கிடைக்கிறது என்பதோடு விஷயத்தை விட்டுவிடலாம்.



இணைய நண்பர்கள் ஏற்பாடு செய்து கொடுத்த 1740 தரைவிரிப்புகளில் 550 விநியோகம் செய்தாகிவிட்டது. எஞ்சியவற்றை அடுத்த வாரம்தான் விநியோகம் செய்தாகவேண்டும். நேரடியாக விநியோகம் செய்வதை அரசுத் தரப்பில் கடுமையாக கண்காணிக்கிறார்கள். அரசாங்க குடோன்களில் கொண்டு போய் தரைவிரிப்பை கொடுப்பதிலும் பயன் இருக்காது. சம்பந்தப்பட்ட கிராமத்து பஞ்சாயத்து தலைவரையோ அல்லது தெரிந்த நண்பர்கள் யாராவது இருந்தால் அவர்களை தொடர்பு கொண்டு அவசியம் இருந்தால் மட்டுமே விநியோகிப்பது என்கிற முடிவுக்கு வந்திருக்கிறேன். போக்குவரத்து செலவும் அதிகமாகிவிட்டது. ஒரு கிலோ மீட்டருக்கு ஏழு ரூபாய் கேட்கிறார்கள்.

பணத்தையும், பொருட்களையும் அள்ளிவிட்டு இலவசம் என்கிற பெயரில் நடக்கும் எம்.ஜி.ஆர்த்தனம் நிறுத்தப்பட்டாகவேண்டும். சன் டிவி, ஜெயா டிவி, தினமலர் போன்று மீடியாவை கைக்குள் வைத்துக்கொண்டு ஒருதலைபட்சமாக செயல்படுவர்களை புறக்கணிக்கவேண்டும். திரும்ப திரும்ப உணர்வு சுரண்டல் வேலையை செய்துவருபவர்களை பார்த்து உணர்ச்சிவசப்படாமல் நாம் முதலில் இருந்தாகவேண்டும்.

இப்போதைக்கு தேவையானது விஷய தானம் தான். முக்கியமாக வெளிநாட்டு வாழ் இந்தியர்கள் அந்தந்த நாடுகளில் சுனாமி போன்ற இயற்கை சீரழிவுகளை சமாளிக்க என்னென்ன உத்திகளையெல்லாம் கையாளுகிறார்கள் என்பதை பற்றி விவாதிப்பதும் அத்தகைய திட்ட வரையறைகளை இந்தியாவுக்கு தெரியப்படுத்துவதும்தான் முக்கியமான வேலை. சுனாமி எச்சரிக்கை மையங்களுக்குதான் இப்போது தேவை வந்திருக்கிறது. இது தவிர வேறு ஏதாவது ஆக்கப்பூர்வமான விஷயங்களை பற்றி பேசுவதும் எழுதுவதும்தான் நல்லது. மற்ற விஷயங்களை சென்னை திரும்பியதும் விபரமாக எழுதுகிறேன்.

- நொந்து போன ராம்கி, மயிலாடுதுறையிலிருந்து....